Wedel, Jedyna

Uwaga scenka rodzajowa: przerwa w szkole, godzina 14:30, morale podupadłe po wcześniejszej lekcji historii. Parę osobników płci żeńskiej siedzi na korytarzu i narzeka na cały otaczający je świat. W pewnym momencie jedna z nich wyciąga czekoladę - kosteczka na poprawę humoru, kto by się oparł? Stado rzuca się na nią z radością, jedynie pewna żółta kaczka zerka na opakowanie raczej sceptycznie - Wedel. No nie ma cudów, Lindt'em to się nie stanie, jak mocno by się tego nie chciało. Chwila zastanowienia; a dobra, wszystko jedno, ten dzień już gorszy nie będzie. Bierze kostkę, gryzie i.. ZARAZ chwila, co to za uczucie zadowolenia? Czy to na pewno tylko chcica na coś słodkiego? Czy to naprawdę mi smakuje?!
~ ~ ~
Kupiłam Wedlowską tabliczkę tego samego dnia, z zamiarem spróbowania jej jak tylko wrócę do domu. Skończyło się tak jak zawsze i Jedyna trafiła do szuflady, a zdecydowałam się ją otworzyć po ok. dwóch tygodniach. Nie że miałam na nią wielką ochotę - to raczej była ciekawość, chęć przekonania się, ile warta są wspomnienia z jedzenia jej w szkole.

Wygląd opakowania i wrażenie, jakie na nas wywiera ma jasno określony cel - ma być oldschoolowo, tak, żeby nasze mamy i nasi tatusiowe kupowali Jedyną i mówili: tak, to ta czekolada, zajadałem/am się nią w 85', kiedy to razem z Frankiem i Zdziśkiem.. Itd itp. Rozumiem ten zabieg, co nie zmienia faktu, że design mi się nie podoba i ani razu nie spojrzałam na Jedyną z minimalnym choć zainteresowaniem. Nie sądziłam, że tak szybko (czy raczej że w ogóle) nadejdzie dzień, gdy kupię ją sama, za własne pieniądze. Kobieta zmienną jest.

Kostka łamie się z lekkim pyknięciem (raczej nie ma mowy o trzasku), za to chrupie o wiele przyjemniej (wat?). Pachnie.. Bo ja wiem, niespecjalnie, w sensie niezbyt mocno. Ani nie zachęca, ani nie odrzuca. Biorę gryz i czekam... Czekam..

Ciumkam ją i ciumkam i stopniowo narasta we mnie zdziwienie. Jest o wiele mniej słodka, niż się spodziewałam, tylko trochę słodsza od deserowego Lindta. Jestem (prawie)pewna, że zjedzenie jej w większej ilości nie stanowiłoby dla mnie problemu. Z jednej strony jest trochę proszkowa, ale z drugiej zalepia buzię, wprawiając mnie w jeszcze większą dezorientację - jest dobra!

Nie znajduję (i zresztą nie szukam) w niej wytrawności czy surowości, o której często czytam przy np. Zotterach - czuję za to kakaową goryczkę połączoną z CZYMŚ. To coś, co sprawia, że struktura Jedynej, pomimo lekkiej proszkowatości, jest w gruncie rzeczy gładka. Nie rozpuszcza się za szybko, ale coś aksamitnego w niej jest. Powiedziałabym nawet, że tę gładkość bardziej czuć w smaku niż formie (czy to ma sens?) Co to? Nie wiem, kurde. Chociaż po zajrzeniu w skład mam tezę - tłuszcz mleczny? Nie jest to typowa dla mleka nuta, ale coś na rzeczy musi być, skoro Wedlowska gorzka go nie ma i różni się od Jedynej wręcz diametralnie. Jeśli to prawda, to bardzo się cieszę, że producenci go zastosowali, bardzo umila mi odbiór czekolady.

Najlepsze, co spotkało mnie przy degustacji Jedynej, zostawiłam na koniec. Był to moment, gdy uświadomiłam sobie, że smakuje ona jak.. brownie. Nie żartuję, to zdecydowanie był smak matczynego ciasta: czekoladowego z czekoladą i nutką soli (którą także odnalazłam w składzie!) Choć delikatna, lekko podkręcała smak kakao. Mmm, pysznie, jestem ciekawa, czy użyto jej w jeszcze jakiejś tabliczce Wedla.

Gdyby Jedyna była (naprawdę nie wierzę, że to mówię) minimalnie słodsza i trochę bardziej mleczno-bagienkowa (Olga, ten jeden raz podkradam ci tekst :D), to kupowałabym ją nie raz i okrzyknęłabym najlepszym Wedlowskim produktem (na razie wygrywa Karmelowa). Tak będę spokojnie jeść ją na raty, bo nie codziennie mam ochotę na czekoladowo-czekoladowe słodkości. Muszę jednak przyznać, że BARDZO pozytywnie mnie zaskoczyła. I cóż więcej dodać - Wedel, trzymaj tak dalej!
Ocena: 8,5/10
Cena: 3,49zł