Cortina, Classic

Dzisiejszy wstęp sponsorowany jest przez silne wkurzenie, które sprawia, że wciskam przyciski na klawiaturze równie mocno, co dzieciak grający w wyścigówki - no bo w końcu jak mocniej przytrzymam górną strzałkę, to samochód będzie jechał szybciej, nie?* Najprościej rzecz ujmując: nie cierpię, gdy ktoś bierze moje rzeczy. Bez pytania. A szczególnie, gdy jest to prezent. Jeszcze bardziej, gdy przedmiotem sprawy jest czekolada, przywieziona przez mamę z Walii i spokojnie czekająca w lodówce na swoją kolej. Bardzo szanuję własność prywatną i jasne, umiem się dzielić, wychowanie z dwójką rodzeństwa robi swoje, ale robię to wtedy, gdy JA mam na to ochotę (co jest chyba normalne).
Tak, może przesadzam, przynajmniej na pierwszy rzut oka, ale spotykam się z czymś takim już enty raz i jestem prawie pewna, który z domowników to robi - przez co jeszcze większy szlag mnie trafia.
*przyznajcie, że też tak robiliście :P

Cortina, lód który niby od dłuższego czasu mnie ciekawił, ale jakoś nigdy nie zebrałam się, żeby go kupić. Jednak będąc na stacji i stwierdzając, że w lodówce nie ma nic ciekawszego, sięgnęłam po wyrób od Nestle bez żalu, a nawet z pewną ciekawością. Rozpakowywanie w samochodzie, szybkie zdjęcie i szamiemy, bo będąc mną, ufajdanie wszystkiego naokoło naprawdę nie jest trudne.

Najpierw dowiedzmy się, co dokładnie skrywa opakowanie: Lody waniliowe z sosem o smaku czekoladowym (16,5%), oblane czekoladą mleczną "couverture" (25,2%) z prażonymi siekanymi orzechami ziemnymi (2,6%). Okej, przejdźmy do pierwszej nieścisłości kryjącej się za tym opisem: wanilii to te lody na oczy nie widziały. Nazwałabym je po prostu.. słodkimi, bo do śmietankowych także im daleko. Brak w nich jakiejkolwiek gładkości czy kremowości, bardziej smakują jak zamrożone mleko wymieszane z wodą. Okrywająca je czekolada jest śmiesznej grubości, powiedziałabym, że przynajmniej trzy razy chudszej niż polewa z lidlowej podróbki Magnuma. Łamie się z łatwością, szybko się rozpuszcza i nie pozostawia po sobie właściwie żadnego śladu. W smaku, ponownie - jest słodko, trochę tłustawo, kakao nawet nie pomacha nam na pożegnanie, bo zwyczajnie go tam nie ma. Zatopione w środku kawałki orzeszków są w ilości tak symbolicznej, że od czasu do czasu coś tam pod zębem chrupie, ale do wrażeń smakowych nie wnosi nic nowego.

(Przez me gapiostwo zapomniałam zrobić zdjęcia na którym widać nadzienie, wybaczcie :P)

Rdzeniem loda jest czekoladowy sos i gdy w końcu się do niego dokopuję, to on zaczyna grać pierwsze skrzypce: w zapachu czuć leciutko alkohol, ale na tyle lekko, że mi to nie przeszkadza, za to nasuwa skojarzenie z truflami. W porównaniu do reszty jest mało słodki, mocno czekoladowy; pierwszy i jedyny wyrazisty element w tej układance. Nadaje całości choć odrobinę charakteru i sprawia, że bez obrzydzenia kończę loda.

Cortina czaruje nas opakowaniem, pięknym opisem zachęca do kupna, jednak nie daje nic w zamian. Prawie nic, sos był naprawdę niezły, jednak gdyby nie on, nawet nie wiem, czy zjadłabym loda w całości. Chociaż może by mi się udało, bo w swojej konsystencji i ilości dodatków jest tak ubogi, że równie dobrze można przegapić fakt, że już się go zjadło.
Ocena: 5/10
Cena: 4zł, stacja.. jakaś tam
Polecam: hmm, jeśli ktoś ma ochotę na loda, ale jest bardzo najedzony, spokojnie może po Cortinę sięgnąć - nawet nie zauważy, kiedy ją wszamie :P