Pilos, Amelia

Zakładając tego bloga zastanawiałam się, czy nie będzie to kolejne hobby "na chwilę", czyli takie które porzucę po tygodniu (jak grę na harmonijce) czy po miesiącu (bieganie). Zwykle w takich sytuacjach nie szukam dla siebie usprawiedliwienia, po prostu przyjmuję do wiadomości, że mam słomiany zapał  i powinnam nad tym pracować. Tym razem wyjątkowo daję sobie taryfę ulgową, bo przy takiej ilości wrażeń związanych z nowym środowiskiem nie mam głowy, by pisać coś ładnie i z sensem. A pomimo, że w tekstach, które tworzę, nie ma nic wybitnego, to i tak chce się do nich przykładać w 100%. Więc o ile z czyjegoś punktu widzenia ten post to kolejna recenzja  (recenzyjka?) dyskontowego serka, dla mnie to pełnoprawne i osobiste dzieło sztuki. Małe i mało ambitne, ale jednak dzieło.

Przejdźmy do części właściwej, ale najpierw małe wytłumaczenie: raz na kaczy rok zdarza się, że po obiedzie nie mam ochoty na czekoladę, a jeśli nie zjem czegoś słodkiego w ciągu dnia, to odbija się to chcicą na żarcie wieczorem. Potrafię wtedy pochłonąć dwa razy większą kolację niż zazwyczaj, a na koniec dopakować się słodyczami. Kij z kaloriami, już ich nie liczę, ale bolący brzuch i uczucie, że w żaden sposób nie wykorzystam dostarczonej sobie energii potrafią skutecznie zabić przyjemność z jedzenia. Kiedy jakiś czas temu zdarzył mi się taki anty-czekoladowy dzień, byłam na niego dobrze przygotowana: zaopatrzyłam się w Lidlu w serek homogenizowany o smaku waniliowym, czyli produkt z kategorii "już-całe-wieki-tego-nie-jadłam". Nie wiem, czy jest to podróbka Danio, czy może ten drugi jest jogurtem, a nie serkiem, jestem w tym temacie kompletnie zielona i taka też będzie moja opinia (niczym osoby, która raz na ruski rok je czekoladę i zwykle kupuje wtedy Wedla *ekhm graty mamo*).

W Amelii jaką pierwszą odnotowałam przyjemną konsystencję:  jest bardzo gęsta i zwarta, dokładnie taka, jak lubię. Tafla serka ma jasnożółty kolor, dodatkowo upstrzony czarnymi kropeczkami wanilii. Te drobinki są widoczne już na pierwszy rzut oka, chociaż ich faktyczna ilość jest powalająca: 0,02%. Odznaczają siAmeliię także w zapachu, który jest intensywny i waniliowy. Czy wspomagany sztucznymi aromatami - możliwe, ale za to bardzo smakowity.

Wyglądem i zapachem Pilos dużo naobiecywał i moje zdanie jest takie, że wywiązał się z tego na oko w 3/4*. Na plus chciałabym zaliczyć słodycz, która często jest w takich serkach przesadzona, a tu była naprawdę subtelna - powiem wam, że dla mnie Amelia mogłaby być nawet trochę słodsza. Wanilia? Hmm... Niby ją czuć, ale znów, w grę wchodzi określenie: delikatnie. Pewnie to lepiej niż mocny, (i) sztuczny aromat, jednak spodziewałam się czegoś intensywniejszego. Za to mniej więcej w połowie serka wychwyciłam nowy smaczek: mieszankę sera twarogowego z.. jajkiem?! Tak, to jest to, momentalnie nasunęło się skojarzenie z maminym sernikiem - chociaż ciasto mojej mamy jest bardziej waniliowe :P. Dodając do tego smaku wspaniałą konsystencję otrzymaliśmy bardzo smaczny, udający coś lepszego, niż mówi skład, kremowy deserek. Lidl, dobrze się spisałeś, jestem na tak!
Ocena: 8/10
Cena: 1zł z małym haczykiem
Jestem ciekawa co sądzą o Amelii starzy wyjadacze serków, z chęcią poczytam jeśli ktoś już jej recenzję wstawił ;)
*ach ten ścisły umysł :P