Ritter Sport, Vanilla Chai Latte

Odkąd przeczytałam jedną z pierwszych recenzji w słodyczowej blogosferze, a mianowicie opinię czoko o białej Ritterce z kokosem, za punkt honoru wzięłam sobie że kiedyś spróbuję ritterowej limitki. Trochę minęło od tego czasu i dopiero teraz nadarzyła się ku temu okazja, wraz z pojawieniem się zimowej edycji limitowanej. Gdy zobaczyłam Vanillę Chai Latte i jej dwie koleżanki w sklepie, z miejsca rzuciłam się po wszystkie trzy, ale koniec końców wzięłam tylko tą jedną. Po chłodnej kalkulacji doszłam do wniosku, że w sumie tylko jej smak mnie interesuje, więc po co mam kupować pozostałe. I to wcale nie miało związku z tym, że wzięłam jeszcze parę innych, nielimitowanych, ale równie ciekawych pozycji ;)

Szczęśliwie zdjęcie opakowania zrobiłam tego samego dnia i nie musicie podziwiać go w świetle lampki biurowej, a zwykle się tak kończy gdy zasiadam do podwieczorku po godzinie 16. Szczęśliwie też dlatego, ponieważ nie wiem jakim cudem nie sfotografowałam samej czekolady i jestem na siebie potwornie zła, bo jest to nieodłączną częścią każdego posta. Sama bardzo lubię oglądać zdjęcia u innych, szczególnie, gdy są przemyślane i dobrej jakości.

(Źródło: http://www.kirstin-testet.de)

Zapach czekolady był zagadką. Czułam przytłumioną mieszankę przypraw i było w nich coś ostrawego, za to nie czułam samej czekolady. Trochę bałam się powtórki z plastikowej Olympii, tzn. tego że sama baza będzie kiepskiej jakości. Nie było innego wyjścia jak spróbować i na szczęście moje obawy zostały rozwiane. 

Czekolada była, jak na Rittera, wyśmienita. Głęboka i kakaowa, leniwie ukazywała swoje oblicze. Do tego przeszła smakiem wcześniej wspomnianych przypraw, subtelnie, ale wystarczająco żeby ucieszyć. Topiąc się jak na sportową czekoladę przystało, szybko odsłoniła swoje wnętrze, które okazało się zbite i tłustawe. Szczerze byłam trochę zaskoczona i trochę zawiedziona zarazem, gdyż podświadomie liczyłam na delikatny mousse. 

Smakując je w pierwszej chwili poczułam lekkie szczypanie na języku, jakby wywołane dodatkiem cynamonu lub imbiru. Chwilę później ujawnił się ogół przypraw korzennych, taka typowa mieszanka do piernika, tylko niestety - bardzo delikatna. Struktura nadzienia była trochę ziarnista, czułam to szczególnie trzymając je długo na języku i w sumie dawało to miłe skojarzenie z drobinkami przypraw lub strzępkami czarnej herbaty. Tak jak zostało nam obiecane, tak i ona (herbata) po pewnym czasie się ujawniła, razem z waniliową nutą nutką i cieniem goryczki. Gdyby takie nadzienie zostało wykonane mistrzowską ręką, a przynajmniej z lepszych składników i przez lepszą firmę, ten opis mogłabym zwieńczyć okrąglutką 10. Jednakże tworowi Rittera dużo do tej oceny brakuje - smak przypraw, już od początku mało wyrazisty, po pewnym czasie zostaje przytłoczony przez rosnącą słodycz, cukrową i banalną. Razem z tym przyszło skojarzenie z czekoladkami Alpini, które, powiedzmy sobie, nie są najwyższych lotów i zdecydowanie nie należą do moich ulubionych słodyczy. I znów - mogło być super, wyszło mocno średnio, podobnie jak z Olympią.

Ocena: 7-/10

Cena: 4,99zł